Το είδος και ο πληθυσμός της μύγας σε περιοχές αλλάζουν αναλόγως των συνθηκών διαβίωσης, όπως η τροφή, η θερμοκρασία, η υγρασία κλπ.
Είναι πολλά τα είδη σ΄αυτή την οικογένεια αλλά τα κυριότερα είναι τρία.
H musca domestica (οικιακή μύγα), η stomoxys calcitrans (μύγα των στάβλων), και
η musca sorbens.
Οι μύγες είναι δυνατόν να είναι φορείς άνω των εκατό παθογόνων λοιμώξεων, όπως σαλμονέλα, χολέρα, άνθρακα, πολιομυελίτιδα, δυσεντερία, τύφο, τέτανο, επιπεφυκίτιδα, σηψαιμία, κ.ά.
Πραγματοποιώντας ένα πρόγραμμα ολοκληρωμένης αντιμετώπισης της μύγας σημαίνει μια εφαρμογή, σύγχρονων τεχνικών ελέγχων, αναπτυσσομένων με τρόπο ώστε να κτυπήσομε το βιολογικό κύκλο του εντόμου,( προνύμφη, νύμφη, ώριμο έντομο ).
Η αλληλεπίδραση των υιοθετημένων συστημάτων μας, επιτρέπει ώστε η πληθυσμιακή εξάπλωσης της μύγας να είναι δραστικώς περιορισμένη.
Συχνά γι΄αυτό το σκοπό είναι αναγκαίο να καταρτήσομε ένα σχέδιο αναλόγως του υπό καταπολέμηση χώρου, με τη χαμηλότερη περιβαλλοντική επιβάρυνση.
Συμπεριλαμβάνονται, φυσικά συστήματα σύλληψης των ώριμων εντόμων, όπως ελκυστικών δολωμάτων, ηλεκτρικών παγίδων, ή σε συνδυασμό με φάρμακα χαμηλής τοξικότητας όπως πυρεθροειδή, και προνυμφοκτόνα σκευάσματα. Στις περιοχές όπου εντοπίζονται μεγάλες εστίες του εντόμου, μπορούμε να επέμβουμε και με εφαρμογές ρυθμιστών ανάπτυξης.
